Groentjes van Mo15-2 strijdend ten onder...

Vandaag kwam het nieuws dat 1 van mijn helden Steve Harley is overleden. Harley is het meest bekend van zijn hit “Make me smile (come up and see me)”. De aanleiding en inhoud van het nummer is niet zo leuk en vrolijk. Het was namelijk bedoeld als een bijtende boodschap voor zijn band die hem had verlaten. Het heeft hem altijd goed gedaan dat juist dit nummer zijn grootste hit is geworden. Ondanks de vervelende aanleiding geeft het mij altijd een gelukkig en energiek gevoel als ik het nummer op de radio hoor. Dat zal niet veranderen, maar voortaan heeft het wel een rauwig randje. 

 

Waarom ik dit schrijf ? Nou ik vroeg mij laatst af hoe de meiden naar ons als coaches kijken. Zijn wij helden? OF zijn wij een soort noodzakelijk kwaad? Kijk ik verwacht niet dat ze posters van mij boven hun bed hebben hangen, maar ik hoop toch ook dat ze mijn foto niet gebruiken als dartbord. 

 

Mochten ze mij als held vereren, dan hebben ze daar een wel heel aparte manier voor. Op de training werd ik als vanouds de eerste 10 minuten compleet genegeerd. De warming-up werd plichtmatig afgewerkt waarna men vond dat het tijd werd voor een zitsessie. Het enige wat nog miste was Steve Harley met zijn gitaar en een kampvuurtje. Dus moest ik maar weer even mijn stembandjes afpoetsen en op een enigszins botte toon de dames terug in de actualiteit brengen. Ze kwamen daarna gelukkig wel en dat gaf een glimlach op mijn gezicht.

 

We speelden thuis tegen Reiger Boys MO15-1. Dat is best wel bijzonder als je daar wat langer over nadenkt. Wij als MO15-2 team tegen een selectieteam van een ambitieuze club. Het zou een moeilijke wedstrijd worden, maar zo kansloos als een politieke tegenstander van Poetin waren we toch ook weer niet. We waren immers 2 overwinningen rijker en hadden een all-time high bereikt van 9 punten in de 1ste klasse. Na iedere piek krijg je een correctie, maar wij zijn Blokkers, geen Bitcoin, dus die correctie mocht wat ons betreft uitblijven.

 

We moesten spelen in groene reserveshirts. De meiden moesten dus hun gele shirt uittrekken en een ander shirt aantrekken. Dat moest uiteraard plaatsvinden in afwezigheid van mannelijke ogen. Dus werd ons onvriendelijk verzocht het kleedhok te verlaten. Ik heb achteraf thuis nog een zelftest gedaan en ik deed 29 seconden over deze omkleedactie. Ik weet niet precies wat en hoe dit bij jonge puberende meiden werkt, maar zij kregen het voor elkaar om er een kleine 10 minuten over te doen. Daar ging een gedeelte van mijn minutieus voorbereide praatje al verloren. 

 

Reiger Boys. Een fanatiek ploegje. Zo ook de trainers. Toen we klaar stonden voor de 2de helft werd mij verteld dat ik eigenlijk al mijn maximaal aantal wisselmomenten had opgebruikt. “Als we deze regel niet respecteren, dan kunnen we buitenspel ook wel afschaffen”. Het is inderdaad zo dat in de 1ste klasse bij MO15 maximaal 3 wisselmomenten zijn. Tot nu toe was dit echter in geen enkele wedstrijd toegepast. Formeel gezien had hij dus gelijk, maar 1 wissel was al verbruikt omdat 1 Reiger-dame onze Ziva een blauwe enkel had bezorgd. Dus ja…. Hij zag het door de vingers dat ik nog 1 wisselmoment zou pakken. Maar ons plan B met offensieve wissels in een slotfase kon in de prullenmand. Ja mensen, ook voor de coaches geeft de 1ste klasse extra uitdagingen. 

 

NB: Mocht iemand van de KNVB dit lezen, wat een prutregel…. Ga eens een pilot doen met een ander wisselsysteem in plaats van het sullige indribbelen of schieten ter vervanging van de ingooi zou ik zeggen. Aangezien alle pilots altijd een groot succes zijn, vindt de KNVB, zal dit ook wel snel aangepast kunnen worden.

 

Anyway, even terug naar het begin. Onze scheidsrechter van dienst is naar verluid om te kopen met Belgisch stoofvlees, zonder rauwig randje neem ik aan. Helaas had ik te druk om even naar Antwerpen te tuffen, dus konden wij hier geen voordeel uit halen. Ik verdenk hem er overigens van dat zijn liefde voor dit gerecht vooral te maken heeft met het donkere bier dat hiervoor gebruikt wordt bij de bereiding. Nog een nadeel was de afwezigheid van Anouk vanwege een blessure. Gelukkig waren Rosa en kleine Sil ingevlogen om in te vallen. 

 

En dan de wedstrijd… Ja, onze trotsheid zocht nieuwe grenzen op. De 1ste helft waren we minimaal gelijkwaardig. Reiger Boys had meer de bal, maar in de counter waren we dreigend. Ik telde minimaal 5 goede kansen voor Blokkers, slechts een enkele voor de tegenpartij. Helaas hadden onze aanvalsters niet alleen hun gele shirt, maar ook hun efficiëntie uitgetrokken. Daar moet ook bij geschreven worden dat de keepster van Reiger Boys echt erg goed was. Alleen een wondermooi schot van Rosa was haar te machtig. Dat betekende op dat moment de 1-1. Even daarvoor waren we op achterstand gekomen door een mooi schot uit te draai in de eigen zestien. Ja dames, vrijheid en blijheid is leuk, maar NIET in onze eigen zestien. 

 

De 2de helft kregen we het moeilijker. Reiger Boys gooide het over een andere boeg. Naar mijn mening ging het af en toe te ver met het duw en trekwerk, maar de arbitrage was een andere mening toegedaan. Dat hoort er ook bij soms. We gaven opnieuw weinig weg, maar Reiger Boys had opnieuw aan 1 kans genoeg. Een hard schot richting de bovenhoek werd door Jasmijn nog wel beroerd, maar haar vingernagels waren een paar millimeter te kort. Voor de 2de keer werden we overmeesterd door een knappe goal, dat moet gezegd.

 

Het duurde even voordat we deze klap te boven waren gekomen, maar in de slotminuten lieten we de tegenstander nog een paar keer bibberen. En dat zonder tactische wissel... Het belangrijkste wapenfeit was een mooi schot in de bovenhoek dat knap werd gekeerd door onze sta-in-de-weg. In de slotsecondes kreeg 1 van onze dames weer een flinke beuk, maar opnieuw klonk er geen fluitje. Had ik misschien toch die rit naar Antwerpen moeten heroverwegen. De aanval werd voortgezet en via de lat belandde de bal in doel. Direct daarna werd er gefloten en wel voor het laatst. Eindstand 1-3.

 

De meiden hadden geknokt, goed gespeeld en kansen gecreëerd. Reiger Boys had een uitstekende keepster en een paar juweeltjes van doelpunten nodig om ons op de knieën te krijgen. Dat is een nieuw compliment waard en dat biedt hoop voor de nabije toekomst. We hebben inmiddels al lang bewezen in deze klasse thuis te horen, alleen het laatste snufje klasse en ervaring missen we nog om aan te haken bij de top 3. 

 

Deze constatering zorgde bij mij in ieder geval voor een glimlach op mijn gezicht, niet wetende dat op dat moment aan de andere kant van de Noordzee mijn held zijn laatste adem uitblies. 

 

Nog een paar voetnoten tot slot. 

Jasmijn heeft vandaag de Koen Zitoen Penalty Challenge gewonnen. Namens het Blokkers MO15-2 management willen we haar van harte feliciteren met dit grote succes. 

Koen Zitoen kende ik niet, maar het schijnt een beroemd Youtuber te zijn. Leuk dat de club dit heeft georganiseerd. 

Hoofdprijs was een tray energiedrankjes. Zonder die drankjes is ze al een gezellige stuiterbal op het veld, dus ik kijk met vrezen uit naar de komende trainingen. 

 

Daisy heeft vandaag deelgenomen aan een voetbalclinic bij Ajax. Ook al was dit wat onder haar niveau, ik hoop toch dat ze een leuke dag heeft gehad. Mocht ze overwegen een overstap te maken, ga ik persoonlijk voor de poort liggen om dat te voorkomen. 

 

Tot volgende week