Lentekriebels, fijnstof en 3 punten

3 nederlagen, doelsaldo van 0-13. Dat was de schamele oogst van de 3 laatste wedstrijden. Reden tot zorgen? Welnee, we hebben even genoten van een welverdiende pitstop van 2 weekenden. Even de accu’s opladen, banden wisselen en een andere neusvleugel gemonteerd. Of is het voorvleugel? Ik ben eerlijk gezegd niet zo’n F1-watcher.

Afgelopen week pikten we op het trainingsveld de draad weer op. Focus lag voor de meiden op weerbaarheid. Ouders hoeven zich geen zorgen te maken. We hebben geen kickbokstoernooi gehouden, maar we hebben geoefend op het beschermen van de bal. Dat ging niet iedereen goed af getuige het feit dat 1 bal het ruime sop had gekozen. Zo ontstond na de training een interessant doch frustrerend kat en muis spel tussen mij en de bal dat ik uiteindelijk na dik 30 minuten won. Of nou ja, kun je nog spreken van winnen als je een half uur bezig bent om een bal uit een sloot te krijgen.

Ondanks de rustperiode hadden we voor de volgende wedstrijd geen volledige selectie tot onze beschikking. Jasmijn deed volgens afspraak mee met haar oude team. Kijk, we stelen dan wel meiden van andere teams, maar we zijn dan wel zo vriendelijk om ze af te staan als die teams in de problemen zitten. Gelukkig hadden we met Marit een goede vervangster.

Plaats van handelen was overigens Sportpark DEM te Beverwijk, stadion E. Een stadion zonder tribune, hek en dug-outs.

Beverwijk. Dat is wat anders dan Hoorn of Sijbekarspel. Promoveren is leuk enzo, maar heeft ook een aantal nadelen. Uitwedstrijden zijn verre reizen geworden. Ik koos ditmaal voor Easyjet in plaats van KLM. Dat moest ik bekopen met vertraging. Gelukkig was ik niet de enige, de helft van de selectie was nog niet gearriveerd op het afgesproken tijdstip.

Met 2 wisselmogelijkheden onbegonnen werk om alle laatkomers wissel te zetten. Zeker als je je bedenkt dat de trainer zelf het laatkomen tot een kunst heeft verheven. In plaats daarvan probeer je het op te lossen met een grapje door aan te geven dat alle laatkomers voor straf in de basis mochten beginnen. Mijn humor is niet aan de meiden besteed, laat ik het daar voor nu even op houden.

Als coach hoor je wel eens huilverhalen van collega’s over gebrek aan betrokkenheid van ouders, slechte trainingsopkomst en hoge verzuimpercentages bij wedstrijden. Bij ons niets van dit alles. Om even in te zoomen op het eerstgenoemde punt. Ondanks de afstand en lastige periode qua prestaties, stond er gewoon weer schoolklas aan ouders langs de kant. Om het voor mij en Jaco gezelliger te maken hadden ze, vanwege het ontbreken van een tribune of hek en masse besloten om bij ons te gaan staan. Als je niet beter zou weten, zou je denken dat het team 15 coaches heeft. Ik kreeg ook erg de neiging om niet alleen het team, maar ook de ouders te coachen. Verder moest ik goed op mijn taal letten natuurlijk. Zelfs het begin van een scheldwoord werd direct opgemerkt….

Even serieus nu, we moeten ons gelukkig prijzen met zoveel support. Dat moet.

Zonnestralen en fijnstof van Tata Steel daalden op ons neer. De blauwe lucht en UV-straling zorgde voor de eerste lentekriebels. Dat was voor iedereen even wennen. De grensrechter van de tegenpartij had zelfs een zonnesteek opgelopen en was daardoor wat verward geraakt. Ik mag tenminste hopen dat dat de reden was dat ze aan de verkeerde kant van het veld stond. Toen ze (ja sorry, het was nu eenmaal een jongedame) na wat tegenwerpingen toch erkende dat zij fout zat, wandelde ze naar de andere kant van het veld om vervolgens ook daar weer op een compleet verkeerde plek te gaan staan. Het is maar een potje voetbal met 22 welwillende lieve meiden. Tegen beter weten in, besloot ik dat ik mij daar niet aan zou storen. (kansloos natuurlijk).

De wedstrijd dan. DEM begon goed aan de wedstrijd. Ze beschikten over een paar handige dames in de voorhoede. We hoefden niet veel kansen weg te geven, alleen heel veel corners. De enkele schoten die we moesten toestaan waren een prooi voor Marit, of toch niet, of toch wel of toch niet, ja toch. Blokkers kwam er later wat beter in en werd ook gevaarlijk. Uit een pass van Rosalie tikte Nikki met een handige voetbeweging de bal tegendraads in. Laat ik zo zeggen, als ik het op die manier gedaan zou hebben, had ik nu in het ziekenhuis gelegen met een complexe beenbreuk. Nikki verdiende hiermee de nieuwe bijnaam ElastNik.

Qua weerbaarheid hadden we niets te klagen. Het was mooi om te zien hoe meiden als Anouk, Rosalie, Ziva en Robin zich in de strijd gooiden. Ziva maakte voor het eerst in haar carriere een overtreding. Het was dan wel gebeurd doordat een nop in een veter verstrikt was geraakt, maar toch…. Ondanks alle inzet, kwam DEM op 1-1 toen een zeldzame onachtzaamheid in de verdediging genadeloos werd afgestraft. Ja, 1ste klasse meiden.

De rust werd zoals altijd gebruikt voor nuttige onderwerpen. Ditmaal ging het over Kief. Haly kreeg nadat ze haar tegenstander wegduwde, de verwensing of ze geen Kief bij zich had. Wie is Kief? Niemand wist het, maar het voelde als iets onaardigs. Blijkt het achteraf een soort drugs te zijn. Onduidelijk of het woord is afgeleid van voormalig liefhebber Wim Kieft. Van alle K… woorden vond ik deze nog redelijk onschuldig. Sterker nog, wat is er mis met een vraag of iemand spul bij zich heeft. Het moment om dit te vragen was wel wat vreemd, maar het gaat om de intentie. Haly moest haar wel teleurstellen, ze was haar Kief vergeten mee te nemen.

De 2de helft begon erg goed van Blokkers kant. Met de wind in de rug werden onze spitsen beter bereikt. Do bereikte met een listige pass Ivaila die op basis van doorzettingsvermogen zowel haar tegenstander als de keeper op de grond kreeg: 1-2. DEM leek verslagen, maar zo werkt het niet in de 1se klasse. De thuisploeg verhoogde het tempo, terwijl de lucht bij onze meiden juist langzaam wegliep. Het verleidde 1 van mijn 15 assistent-coaches tot de suggestie om wat meer conditietraining te doen.

Van goed voetbal aan Blokker kant was geen sprake meer. Duels werden verloren en het positiespel werd slordig. Best voetballende actie kwam van Patrick die met een lichaamsschijnbeweging iedereen het bos instuurde. Maar ja. Patrick is supporter, dus daar hadden we niet veel aan. Marit hield ons op de been en de overwinning konden we inmiddels tussen de zware metalen door ruiken.

Toen braken de laatste 5 minuten aan. Eerst was er een prachtkans voor ons om de wedstrijd te beslissen.. helaas mis. Een aanval aan de andere kant trof wel doel en toen stond het opeens 2-2. De meiden waren even de kluts kwijt, want nog geen minuut later kreeg DEM een niet te missen kans om zelfs de 3-2 te maken. Nou ja, hij bleek dus wel te missen, want de bal werd naast geschoten. “Hoe dan?”, riep de coach van de tegenpartij. Ik weet niet of die vraag aan mij gesteld werd, maar ik vond het sowieso niet handig om dat op dat moment te bespreken.

Anyway, we zijn er nog niet. De bal werd weer in het spel gebracht en kwam bij ElastNik terecht. Die vond met een prachtige dieptebal Ivaila. Die versloeg haar tegenstander in een rechtstreeks sprintduel en schoof de bal netjes in de hoek: 2-3 voor Blokkers! De supporters zongen van blijdschap “Ivai-la-la-la-la-la-la-la-la, Iva-la-la-la. I-VAI-LA. Blokkers: three points!

In 5 minuten 2 jaar ouder geworden, maar het was het waard. De scheids floot af en de meiden zochten elkaar meteen op om de overwinning te vieren. De manier waarop is wel bijzonder geweest, maar de overwinning was wel verdiend, al zeg ik het. En zo gingen de tassen vol met punten, maar zonder Kief, mee terug naar Blokker.

Tot volgende week!