Oranje Boven bij MO15-2 tegen VVS

Na 3 overwinningen begon het een beetje naar de bolletjes te stijgen van de meiden. Ik kan mij dat best voorstellen, 2x was er winst op onze 2 grootste rivalen uit het Hoornse en het spel van het team was prima. Maar de stand liegt niet en we wisten dat de tegenstander VVS van dit weekend een grote uitdaging zou worden. Geen vriendinnen, nichtjes of klasgenoten, maar gewoon een goede ploeg.

Vooraf liep het ook nog eens niet helemaal soepel. Zo was het voor 1 van de speelsters een nare week vanwege trieste familieomstandigheden. Minder groot leed trof enkele andere dames in de vorm van blessures. In 1 geval ging het om een kwetsuur die door de coach zelf was veroorzaakt tijdens een partijtje op de training. Lekker handig niet….

Als de coach zijn eigen speelsters uitschakelt, moet het niet gekker worden.

De voorbereiding voor de wedstrijd was weer een topper, hilarisch zelfs. Niet zozeer door deze slechte grap van mij die verwarde blikken opleverde (alle speelsters behalve mijn dochter), maar ook 1 geïrriteerde en wanhopige blik.

Vrouw vraagt aan haar man: Theo, wat is “grap” in het Engels?

Man antwoordt: ik zou het niet weten Joke.

Bleek het al een oude grap te zijn en toen vonden ze het al niet grappig.

Mijn inleidende praatje was dan wel uiterst succesvol. Toen ik klaar was kreeg ik geen vragen, geen verwarde blikken, maar wel een groot applaus. Geen idee waar dit opeens vandaan kwam, maar het had iets Noord-Koreaans…. . Volgende stap wordt dat de meiden daadwerkelijk gaan doen wat ik zeg en vraag, maar het begin is er. Enthousiast werd aangevangen met de warming-up. Het vertrouwen was groot, VVS zou wel eventjes met een tas zonder punten terug naar Spanbroek gestuurd worden.

Niet alleen het vertrouwen was groot. De dames van VVS waren dat ook. Het was soms ook wel een komisch gezicht. Onze Rosalie van 2 turven hoog vormde een koppeltje op het middenveld met een dame die haar eerste minuten in VVS Dames 1 al had gemaakt. Geweldig om te zien dat ze zich kranig weerde en ook regelmatig haar directe tegenstandster haar hielen liet zien. Helaas hadden niet al onze meiden deze branie. Duels werden ontlopen en aan de bal was het onrustig. De anders zo rotsvaste verdediging die we in de loop der jaren hebben gevormd, was binnen enkele minuten verworden tot een zandkasteel dat afbrokkelt door de opkomende vloed.

Regelmatig werd de oranje loper uitgerold voor de VVS-aanvalsters. Ze kregen nog net geen erehaag of een applaus. Dat krijgt alleen de coach. Respect voor de tegenstander is mooi, maar je kan het ook overdrijven. We scoorden nog wel een prachtige 1-0 (Ivaila, mede dankzij goed werk van Do en Ro). Het bracht helaas geen ommekeer in het spelbeeld. VVS dicteerde, kreeg (veel) kansen en Bente had het druk met ballen uit het doel te ranselen. Dat lukte vaak wel, maar helaas ook 3x niet. Ja meiden, dit was nu precies wat ik mijn hoofd had toen ik jullie in de 2^de klasse wilden laten spelen. Ik doel dan op de fysieke tegenstand, niet persé de tegendoelpunten. Voetballend waren we niet minder, maar voetbal is meer dan af en toe een leuk passje geven. Het is soms ook duels uitvechten en elkaar helpen.

Dat laatste ging naar mijn oordeel niet zo soepel. Er werd in de rust vooral gemopperd. Achter staan in de rust was een nieuw fenomeen voor ons. De val van de roze wolk was pijnlijk. Ik had helaas geen 2^de slechte grap in mijn assortiment. Dus daarom maar mijn serieuze gezicht opgezet. Weet niet of het effect had, ik kreeg geen applaus dit keer. Die lieve snoetjes moesten we weer dezelfde kant op draaien voor de 2^de helft. We stonden op dat moment nog maar 1 doelpunt achter: 2-3.

Die 2^de goal voor ons kwam wat kolderiek tot stand doordat de keepster na een redding de bal via een medespeelster over haar heen zag caramboleren. Het voorval kwam dermate onverwacht dat het velen niet was opgevallen inclusief de arbiter. Gelukkig hadden we een 4^de man langs de lijn staan die aangaf dat het toch echt een geldig doelpunt was.

Helaas bleef het fundament in de 2^de helft wankel. Het dieselmotortje wilde vandaag echt niet starten. We stonden eigenlijk voortdurend onder druk en VVS liep soepeltjes uit naar 2-5. De hele en halve pijntjes begonnen meer op te spelen. Er kwamen verzoeken om gewisseld te worden. Gelukkig hadden we een ruime selectie met meer dan 20 speelsters dankzij de aanwezigheid van 15-1 en 15-3 speelsters. Fijn om te zien dat de ploegen zich betrokken bij elkaar voelen. De meiden hervonden hun branie weer een beetje in het laatste deel van de wedstrijd. Dit werd beloond met een mooi doelpunt van Isa. Deze goal werd uitbundig gevierd door het team.

Daar word je dan wel weer gelukkig van. Net zoals de manier hoe de meiden toch gestreden hebben en geprobeerd hebben om positiespel te spelen. Zo hielden we de schade tegen de aanstaande kampioen van deze fase beperkt en kunnen we toch wel met trots terugkijken op deze wedstrijd. Er is ondanks de schuchterheid die ons soms lam legde, weer hard gewerkt en we hebben ook zeker mooie dingen gezien.

Sjoerd bedankt voor het vlaggen, PJ voor het fluiten en de supporters bedankt voor het aanmoedigen. Tot volgende week. Dan spelen we de avondwedstrijd tegen Spartanen.